Sigla czytań:

I czytanie: Ez 37, 12-14

II czytanie: Rz 8, 8-11

Ewangelia: J 11, 1-45

Homilia:

Ostatnie skrutynium oparte jest na kanwie ewangelii o wskrzeszeniu Łazarza Wyprowadzenie umarłego, leżącego cztery dni w grobie, a więc definitywnie podlegającego prawom śmierci, jest cudem-znakiem odnoszącym się do śmierci duchowej, z której może człowieka wyrwać jedynie Bóg. A jest Nim Mesjasz, Jezus, Syn Boży, w którego wyznała wiarę Marta jeszcze przed wskrzeszeniem. Wiara katechumenów musi dojrzewać, zanim zostanie wyznana jako warunek przed przyjęciem chrztu.

W tym poprzedzającym chrzest obrzędzie skrutynium w kontekście cudu wskrzeszenia i wiary w zmartwychwstanie Kościół stara się wyprosić dla wybranych łaskę uwolnienia spod władzy złego ducha, który prowadzi do śmierci duchowej, aby od zmartwychwstałego Chrystusa mogli otrzymać nowe życie i dawać o Nim świadectwo 7. To nowe życie mają wybrani otrzymać w sakramencie chrztu.

Zbierając powyższe dane możemy powiedzieć, że skrutynia są obrzędami, w których Chrystus wpływa na pogłębienie wiary, czyli swoistego poznania u katechumenów, podobnie jak czynił to w czasie swojej trzyletniej misji. Mianowicie, całe nauczanie Jezusa zmierzało do przeniesienia słuchaczy w inny wymiar, w sferę Królestwa Bożego nie z tego świata, ze sfery znaku do Rzeczywistości, z płaszczyzny życia doczesnego do życia wiecznego. Jedynie wiara, dar Boży, mogła pomóc człowiekowi przedrzeć się poprzez widzialne ku temu, co niewidoczne dla oczu, ale najistotniejsze. W przytoczonych fragmentach widzimy, jak szybko Jezus zmienia perspektywę znaczenia słów i jak eksponuje tym samym zmianę wewnętrznej dyspozycji słuchaczy, którzy z zatroskanych ziemskimi utrapieniami (pragnienie, ślepota, śmierć), będącymi skutkiem grzechu, gdy zostali obdarowani przez Jezusa, stają się w i d z ą c y m i nowy sens tych darów i wyznają wiarę w Mesjasza, Jezusa, który daje wodę żywą, jest światłością świata i zmartwychwstaniem i życiem.