W naszym Ośrodku Katechumenalnym przygotowujemy dorosłych do sakramentu bierzmowania. Z różnych powodów sakrament ten nie został przez niektórych przyjęty w wieku katechizmowym. Ważne jest jednak to, że w dorosłym wieku wielu z nich odkrywa pragnienie przyjęcia tego sakramentu, decydując się na pogłębioną formację. Jest to dla nich  często moment przełomowy, kiedy po latach zaczynają na nowo odkrywać Chrystusa i Jego Ewangelię i wchodzić w osobistą, codzienną relację z Nim.

Zapraszamy wszystkich, którzy pragną pogłębić życie wiary i przez przyjęcie sakramentu bierzmowania bardziej korzystać z udzielanych nam przez Boga darów i łask. 

Dorośli, przygotowujący się w naszym Ośrodku do sakramentu bierzmowania, spotykają się co czwartek na Mszy świętej o godz. 18.30 w kościele św. Marka, po niej uczestniczą w krótkiej, wspólnej katechezie. Oprócz tego spotykają się również indywidualnie ze swoim katechistą. Sakramentu bierzmowania udziela kandydatom biskup krakowski w terminie czerwcowym. 

Sakrament bierzmowania wraz z chrztem i Eucharystią należy do “sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego”, dlatego warto wiedzieć, że przyjęcie tego sakramentu jest z zamiaru Bożego ważnym dopełnieniem łaski chrztu.

Słowo “bierzmowanie” pochodzi od staropolskiego słowa “bierzmo”. Słowem tym określano drewnianą belkę wzmacniającą i podtrzymującą dach domu. Sakrament bierzmowania określono w ten sposób, ponieważ tak jak bierzmo wzmacniało i podtrzymywało dach domu, tak ten sakrament umacnia wiarę przyjmującego.

Jezus Chrystus obiecał swoim uczniom, że ześle na nich Ducha Świętego, który będzie z nimi do końca świata. Pięćdziesiąt dni po zmartwychwstaniu i dziesięć dni po wniebowstąpieniu Chrystusa ta obietnica została spełniona:

Wtedy wrócili do Jerozolimy z góry, zwanej Oliwną, która leży blisko Jerozolimy, w odległości drogi szabatowej. Przybywszy tam weszli do sali na górze i przebywali w niej: Piotr i Jan, Jakub i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Szymon Gorliwy, i Juda, [brat] Jakuba. Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego (Dz 1,12–14). Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić (Dz 2,1–4).

Wkrótce potem Apostołowie udzielali sakramentu bierzmowania tym, którzy byli już ochrzczeni. Czynili to przez modlitwę i nałożenie rąk, a przyjmujący otrzymywali Ducha Świętego.

Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali [Apostołowie] na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego. (Dz 8,14–17).

W bierzmowaniu, tak jak w Wieczerniku na Maryję i Apostołów, Duch Święty zstępuje na nas. W tym sakramencie bierzmowany otrzymuje szczególną moc Ducha Świętego, potrzebną do świadczenia o wierze w Jezusa Chrystusa we wszystkich okolicznościach życia.

Szafarzem, czyli udzielającym, sakramentu bierzmowania jest zazwyczaj biskup. Z ważnego powodu biskup może jednak wyznaczyć do udzielania tego sakramentu księdza.

Sakramentu bierzmowania udziela się przez namaszczenie krzyżmem świętym na czole. Krzyżmo jest mieszaniną oliwy i balsamu, poświęconych przez biskupa w Wielki Czwartek. Używane jest przy udzielaniu chrztu, bierzmowania i sakramentu święceń (kapłańskich i biskupich). Namaszczenie w symbolice starożytnej i biblijnej posiada wielkie bogactwo znaczeniowe. Oliwa była i jest znakiem obfitości oraz radości; oczyszcza; jest znakiem uzdrowienia – łagodzi kontuzje i rany; udziela piękna, zdrowia i siły. To sakramentalne namaszczenie dokonuje się poprzez włożenie ręki biskupa na głowę kandydata i wypowiedzenie słów: “(imię kandydata), przyjmij znamię Daru Ducha Świętego”.

A czym jest owo „znamię”? Sakrament bierzmowania wyciska w duszy człowieka niezniszczalny znak, „znamię”, czyli pieczęć Ducha Świętego, która jest symbolem całkowitej przynależności do Chrystusa i oddania się na Jego służbę. Ponieważ to znamię jest trwałe, sakrament bierzmowania można przyjąć tylko raz w życiu.

Ważnym etapem przygotowania do bierzmowania jest też wybór świadka, który powinien się troszczyć o to, żeby bierzmowany postępował jako świadek Chrystusa i wypełniał obowiązki związane z tym sakramentem. Ponieważ rola świadka jest bardzo ważna, może nim zostać osoba, która:

➢ ukończyła 16 rok życia,

➢ przyjęła już sakrament bierzmowania,

➢ jest praktykującym katolikiem,

➢ nie jest matką, ani ojcem przyjmującego,

➢ może być, a nawet wskazane jest, by świadkiem bierzmowania był rodzic chrzestny (Kan. 874; 893).

A jakie są skutki sakramentu bierzmowania?

Sakrament bierzmowania daje nam wzrost wiary i pogłębia łaskę chrzcielną, ściślej jednoczy nas z Chrystusem, pomnaża w nas dary Ducha Świętego, udoskonala naszą więź z Kościołem, udziela nam, jako świadkom Chrystusa specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia wiary słowem i czynem.

Sakrament bierzmowania może być udzielany po dojściu kandydata „do używania rozumu” (czyli około 7 roku życia), ale najczęściej udzielany jest później, w wieku pomiędzy 14-18 rokiem życia oraz później), a więc już po przyjęciu Pierwszej Komunii świętej. Kandydaci powinni być do tego wydarzenia rzetelnie przygotowani, a przed przyjęciem bierzmowania przystąpić do sakramentu pokuty i pojednania. Dorośli neofici otrzymują natomiast sakrament bierzmowania bezpośrednio po sakramencie chrztu, a przed przyjęciem pierwszej Komunii świętej. Ponieważ chrzest święty gładzi wszystkie grzechy, nowoochrzczeni przystępują do bierzmowania bez spowiedzi.

W jaki jednak sposób możemy rozpoznawać – po chrzcie i bierzmowaniu – działanie Ducha Świętego w nas i w naszym życiu? W taki sam sposób, w jaki rozpoznajemy w naturze działanie wiatru, deszczu czy ognia, które są biblijnymi symbolami Ducha Świętego. Ogień oczyszcza i ogrzewa, deszcz ożywia i pobudza do wzrostu, wiatr jest pełen mocy i wolności. Jeżeli nasze serca są poruszane miłością do Boga, do Kościoła i do bliźniego, jeżeli doświadczamy pokoju, duchowej mocy i wolności, jeżeli każdego dnia się nawracamy, co się objawia w pragnieniu modlitwy i słuchaniu Słowa, a także w pragnieniu dzielenia się wiarą, w decyzji na życzliwość, szacunek i ukochanie drugiego, możemy być przekonani o działaniu Ducha Świętego w naszym życiu.

Tradycja naszego Kościoła, odwołując się do nauczania św. Pawła, wymienia dwanaście owoców Ducha Świętego: „miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wspaniałomyślność, łaskawość, wierność, skromność, wstrzemięźliwość, czystość” (por. Ga 5,22-23), które są znakiem kształtującej się w nas dojrzałości moralnej oraz duchowej przemiany naszej grzesznej natury, zranionej egoizmem i pychą. Owoce Ducha Świętego służą do tego, abyśmy w naszej codzienności, w naszych relacjach międzyludzkich, świadczyli o miłości Boga, nie tylko słowem, ale przede wszystkim życiem.